De Viper
Het resultaat
De Viper en zijn V10 werden op geen enkele wijze getemd. Zoals vermeld was Lamborghini meer dan capabel om veel vermogen uit de auto te halen. De Viper zelf moest een zeer simpele auto zijn. Dit vanwege twee redenen: kosten en karakter. Er waren destijds al diverse veiligheidsystemen als vierwielaandrijving, vierwielbesturing en ABS. Echter, om dat te ontwikkelen ben je veel geld kwijt, dus werd daar niet aan begonnen. Dat zorgde ervoor dat de prijs lekker laag was en dat de PR-jongens de Viper konden verkopen als ‘echte mannenauto’. Het was eigenlijk een skelter met een enorme V10 erin. De Viper had niet eens ABS, laat staan tractie controle. Maar ook qua comfort kwam je er bekaaid van af.
Je kreeg wel lederen bekleding, maar dat was vooral praktisch omdat het dak niet zoveel voorstelde. Dat was namelijk gemaakt van canvas (op zich niet vreemd) en moest met de hand gemonteerd worden. Ook het interieur was erg basaal en kaal. De stoelen moest je handmatig bedienen en er zat een radio in. Dat was het wel.
Nu kon je je in de Viper ook niet teveel focussen op gadgets in het interieur. Je moest je volle aandacht (en verstand) erbij houden. De 8.0 V10 leverde namelijk 400 pk, maar vooral ook 630 Nm. Met name dat laatste getal was ongekend. Er waren enkele bijzondere auto’s met turbo’s die een dergelijke koppel konden leveren, maar die hadden altijd een enorm turbogat. Bij de Viper was de reactie op het gaspedaal dírect. Met zo’n 1.500 kilogram was de Viper absoluut geen vederwicht, maar de motor had er geen enkele moeite mee.
Het monsterlijke vermogen en koppel van de V10 werden via een BorgWarner transmissie naar de achterwielen gebracht. De T56 transmissie is een handgeschakelde zesbak. Het is een beetje het laatste bastion voor sportwagen bouwers en tuners. De bak had grote spatiëringen, waaronder een hele lange zesde versnelling om de ‘gas guzzler’-tax te ontwijken. Nu kon dat afgesteld worden naar de wens van de fabrikant, maar de meesten kozen voor deze invulling. De bak was niet bijzonder prettig in het gebruik: schakelen ging stroef en zwaar. Het grote voordeel was dat de bak gewoon enorm veel koppel en vermogen aankon.
De prestaties waren voor die tijd fenomenaal en zijn dat eigenlijk nu nog steeds. Zeker als je bedenkt hoe ontzettend hard je ervoor moet werken. Van 0-96 km/u duurde ongeveer 4,6 seconden. Er waren autojournalisten die een paar tienden van die tijd af wisten te snoepen. De 0-160 sprint nam slechts 9,2 seconden in beslag, daarmee was het een van de eerste auto’s die in minder dan 10 seconden naar de 160 km/u kon sprinten. De topsnelheid bedroeg 264 km/u.
De Viper RT/10 was een auto die niet voor iedereen bereikbaar was, maar wel typisch zo’n auto die mogelijk was als je enorm hard je best deed, iets dat met een Ferrari F50 nooit zal lukken. Bij die auto moest je uitgenodigd worden om hem te mogen te kopen. Zo niet bij de Viper. Je liep naar de Dodge dealer, betaalde een bescheiden bedrag en reed weg in een van de meest angstaanjagende en brute sportwagens aller tijden.
